Αφιερωμένο στον εσωτερικό μας πολεμιστή...

O Πολεμιστής πήρε τα όπλα του. Ναι αισθάνονταν δυνατός. Αισθάνονταν γενναίος να πολεμήσει, να αναλάβει το έργο, να πάρει την ευθύνη του.

Όχι δεν είχε έπαρση, δεν περιφανεύονταν σαν παγώνι, ήξερε ότι αυτό έπρεπε να κάνει και ύψωσε το ανάστημα του. Ήξερε με βεβαιότητα και εσωτερική σιγουριά ότι αυτό έπρεπε να γίνει.

Αδιάφορο ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα. Δεν είχε σημασία. Δεν έχουν σημασία τα αποτελέσματα σε αυτό το δρόμο παρά μόνο ο δρόμος. Ο δρόμος και η δράση που αναλαμβάνει κάθε στιγμή.

Ο πολεμιστής ένιωσε ότι δεν ήταν μόνος. Μόνος φαινομενικά στο εξωτερικό τοπίο, αλλά όχι εσωτερικά. Εσωτερικά αισθάνονταν μέρος του σχεδίου, μέρος του Όλου, ένα μικρό κομμάτι σε ένα μεγάλο παζλ που ήταν έτοιμο να πάρει την θέση του. Να πάρει την θέση του μαζί με τα άλλα κομμάτια και να συμπληρώσουν όλα μαζί το σχέδιο.

Πήρε την θέση του. Αισθάνονταν ωραία. Αισθάνονταν ότι ήταν μέρος του Όλου, αισθάνονταν ότι είχε μάθει την αποστολή του και την ακολουθούσε και αυτό του έδινε νόημα σκοπού, νόημα κατεύθυνσης και ύπαρξης. Εκεί μαζί με τα άλλα κομμάτια ενώθηκε.

Ο πολεμιστής αισθάνονταν ότι τα όπλα του ήταν αρκετά και θα τον βοηθούσαν, έδινε σημασία σε αυτά, εναπόθετε μέρος των δυνάμεων του σ’ αυτά.

Όμως μετά από μερικές μάχες ένιωσε να φεύγουν και αυτά. Δεν έφευγαν μακριά από εκείνον, αλλά προς εκείνον…. …. τα απορροφούσε. Ξαφνικά τα όπλα του αφομοιώνονταν από το είναι του. Δεν του έδωσαν κανένα πρόσθετο βάρος ήταν όλα όπως και πριν μόνο που αυτά τα όπλα δεν ήταν εξωτερικά αλλά εσωτερικά πια. Και αυτά τα όπλα ήταν η ασπίδα, το ξίφος και η πανοπλία μόνο που συμβόλιζαν, την γνώση, την αγάπη και την σοφία. Και τώρα αυτά τα όπλα τα είχε αφομοιώσει στο είναι του. Στην αρχή φοβήθηκε που τα έχασε, τουλάχιστον από πάνω του, από τα χέρια του. Όμως γρήγορα το συνήθισε, γιατί στην πραγματικότητα δεν τα αισθάνονταν μακριά του, ούτε ξεχωριστά από εκείνον.

Ο πολεμιστής άπλωσε τα χέρια του στο θεό και τον ρώτησε:

Αναρωτιέμαι για ποια μάχη με προορίζεις τώρα, θεέ μου.

Και ακόμα αναζητάει την επόμενη μάχη, αλλά εκείνο που καταλαβαίνει είναι ότι δεν υπάρχει μάχη, αλλά επιλογή. Δεν έχει να πολεμήσει για τίποτα και με κανέναν, απλά να κάνει την επιλογή του. Και η επιλογή του, τον κάνει πολεμιστή, τον κάνει ειρηνοποιό, τον κάνει δημιουργό.

Και επιλέγει να δημιουργεί τον εαυτό του κάθε στιγμή.

Αφιερωμένο στον εσωτερικό μας πολεμιστή….

Posted in: Το Διάβασες;