Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Το δώρο των νεράιδων…

Μια ιστορία λέει, ότι κάποτε μια νεράιδα ερωτεύτηκε ένα θνητό και του χάρισε το μαντήλι της μαζί με την καρδιά της.

Ξημέρωσε και μυρίζει παντού άνθη λεμονιάς !

Το να δημιουργείς είναι σαν να ζείς δύο ζωές ! Εγώ απο το πρωί δημιουργώ κάτω απο το άρωμα άνθεων λεμονιάς ...μακάρι να μπορούσα να σας στείλω το άρωμα τους μέσα απο εδώ ώστε να έχετε μια μέρα αρωματική και δημιουργική!!!!!!

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Προτιμότερο είναι να λυγίζεις ...

Η βελανιδιά και η καλαμιά!!

Μια βελανιδια είχε φυτρώσει κοντά σ'ένα ποτάμι.Πάνω απο εκατό χρονια βάσταξε τους ανέμους και τις θύελλες.Μα κάποια μέρα μια θύελλα δυνατότερη απο τις άλλες τη γκρέμισε και την πέταξε στο ποτάμι .Το φουσωμένο ρέυμα του ποταμού την κατέβασε χαμηλά ,κοντά σ'ένα καλαμιώνα και την πέταξε στην όχθη.
Οταν η βελανιδιά είδε τα καλάμια να στέκωνται όλορθα ύστερα απο μια τέτοια κοσμοχαλασιά ,απόρησε.
" Πως τα καταφέρατε,είπε, και γλιτώσατε απ'αυτη τη θύελλα; Εγώ μ'όλο που τοσο αντιστάθηκα στον άνεμο δεν μπορεσα να βαστάξω ως το τέλος"
" Μα γι'αυτο εμείς δεν τσακιστήκαμε απο τον άνεμο είπαν τα καλάμια.Αντί να του φέρουμε αντίσταση ,λυγίζαμε στο πέρασμα του ."

Ετσι λοιπον προτιμότερο είναι να λυγίζεις παρά να τσακίζεσαι.....

Καλημέρες με πολύ διάθεση !

Στη ζωή σου μη ξεχνάς ...
να είσαι παντα η επιλογή 
και ποτέ η ανάγκη...!

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Εγώ το πιστεύω και έτσι είναι τα βήματα μου ...

Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή απο τη γνώση ..
Κάθε βήμα της ζωής μας αν γίνεται με φαντασία τότε σίγουρα θα είναι όμορφο το αποτέλεσμα ! Βήμα και άλμα ψηλά .....βήμα και άλμα ψηλά ! Φαντασία και όνειρα για μια όμορφη στιγμή ...για μια όμορφη μέρα ...για μια όμορφη ζωή!Άλμα και βήματα πολλά και αρωματικά ! Αύτη είναι η φαντασία ....

Σ.Φ.

Καλημέρα σκεπτική!

Δεν σκέπτομαι τί καλημέρα θα σας πω και πως θα σας την πω.... Την καλημέρα μου εγώ θα σας την πω , έτσι και αλλιως ,δυνατά και μέσα απο την καρδιά μου για να φτάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και όχι μόνο ! Αλλά ....πάντα υπάρχει ένα αλλά ...όμορφα τα παραμύθια μας ταξιδευουν σε τόπους μαγικούς ...και παραμυθένιους ! Αλλά όταν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με το παραμύθι που θες να ζείς τότε ξυπνάς και πέφτεις απο τα σύννεφα που κοιμόσουν όλοι νύχτα !Όπως και να έχει εγώ λέω ΚΑΛΗΜΈΡΑ  σήμερα τόσο δυνατά ώστε να σας ταρακουνήσει απο τη θέση σας και να κοιτάξετε ψηλά και να δείτε την ομορφιά !

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Καλό Βράδυ

Όμορφο είναι να υπάρχει ένας άνθρωπος που να κοιτάτε τον ίδιο ουρανό και να ταξιδεύετε μαζί με τη λάμψη του ίδιου αστεριού σε μέρη που το κορμί αδυνατεί.

Δώσε κλώτσο να γυρίσει ....

Σε έναν τόπο μαγικό, που κανένας μέχρι τότε δεν ήξερε πως υπήρξε, ήρθαν όλοι οι ήρωες των παραμυθιών στους ανθρώπους να μιλήσουν, αφού τώρα ήταν η σειρά τους για να ζήσουν.

Η ζωή σου παρουσιάζει χίλιους λόγους για να κλάψεις ....

Ένας μοναχός  είδε ένα σκορπιό που είχε πέσει μέσα στο νερό και αποφάσισε να τον σώσει.
Όταν τον έπιασε, ο σκορπιός τον τσίμπησε.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις ....


Μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
— Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
— Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
— Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;
— Όχι.
— Σου έκανα κανένα κακό;
— Όχι.
— Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
 

— Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.
Σίγουρα αυτή η μικρή ιστορία θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ολιγόλογη μοντέρνα φράση » Κράζεις; Θαυμάζεις». Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε τον φθόνο και την ζήλια των τριγύρων μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανή αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρων μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι το λιγότερο επικριτικά και το μέγιστο απαξιωτικά.Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε…
Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας. Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στον θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμοιβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη: «Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.»
Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε. Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον φόβο για την επικριτική στάση του κόσμου. Και όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως… λάμπουμε!
Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πως φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν… Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν την δική μας λάμψη γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν την δική τους… Γιατι ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπου που λάμπει ο διπλανός του !

Η νεράιδα !!!!!!

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας νεαρός βοσκός. Όταν έφτασε η ηλικία να παντρευτεί, η μάνα του όλο και του έλεγε να διαλέξει μια από τις κοπέλες του χωριού. Αλλά εκείνου καμία δεν του άρεζε.

Όμορφη Κυριακή χωρίς αναβολές !

Αύριο, λες,
και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο
το πελώριο Ποτέ.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Καλημέρα γεμάτη ήλιο και ελπίδα !

Ο χρόνος διαλύει τα περιττά 
και διατηρεί τα ουσιώδη. Κάθε μέρα που περνά αυτός ο κύριος χρόνος ...ξεχωρίζει τι περιττά έχουν μπεί στη ζωή μας και τα βάζει σε ένα καλάθι ,τα πετά με φόρα μέσα να γίνουν σκόνη να χαθουν ...και απο την άλλη έχει ένα μαξιλάρι γεμάτο πουπουλα ...εκεί ακουμπα απαλά τα ουσιώδη ...αυτά τα έχει σαν τα μάτια του ...για να τα διατηρήσει για πάντα .

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Εφτασε η ώρα ....

Θα πρέπει να συμβιβαστείς με το τι έχεις .
Όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν σου λείπει τίποτα.
Όλος ο κόσμος θα σου ανήκει.

Χρονια πολλά σε όσους εορτάζουν!

Τη λευτεριά ρωτήσανε ποιας μάνας είναι γέννα
 κι είπε πως τη γέννησε το ελληνικό το αίμα!

Χρονια πολλά Ελλάδα !

1. Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βιά μετρά τη γη.


2. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

3. Εκεί μέσα εκατοικούσες
Πικραμένη, εντροπαλή,
Κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
Έλα πάλι, να σου πη.

4. Aργειε νάλθη εκείνη η μέρα,
Και ήταν όλα σιωπηλά,
Γιατί τάσκιαζε η φοβέρα
Και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Θα έπρεπε να έχω ωριμάσει ...

Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι..
Μ’ εμένα..
Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει,
να μην απορώ με τίποτα..

Σήμερα έχει συννεφιά !

Σύννεφα κρύβουν τον ήλιο...το δικό μας ήλιο!Ναι γι' αυτόν μιλάω που έχετε κρύψει μέσα σας βαθιά !
Δεν είναι η θέση του εκεί ...σύννεφα βάλατε παντού μπροστά του  και δεν μπορεί να δεί ! Θέλει να γεμίσει όλη τη πλάση
με το φώς τους και τη ζεστασιά του αλλα εσείς δεν τον αφήνετε! Λυπηθήτε τον και διώχτε τα σύννεφα απο μπρος του ...είναι όλα στο χέρι σας να ζεσταθεί και να γεμίσει φως η πλάση !

Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Καλημέρες γεματες αισιοδοξία ....

Περπατάς και επειδή κοιτά ψηλά ...σκοντάφτεις ...και ;Τι το σκέφτεσαι ;Σήκω ...αυτή τη φορά δεν χρειάζετε όταν σηκωθείς να περπατήσεις αλλά να τρέξεις με ορμή !

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Ξαπλώστε να σας πω ένα παραμύθι...να κάνετε όνειρα γλυκά!!

Μεσάνυχτα…
Στον ουρανό τον ήσυχο, το βαθυσκότεινο, θαμποσβήνουν δειλά, αχνόφωτα τα αστέρια σ’ άπειρους μαγευτικούς συνδυασμούς, αμέτρητες εξωτικές, παραμυθένιες ζωγραφιές. Αστέρια πολλά.

Το γράμμα σου ....το δικό σου γράμμα !!

Φιλώ το γράμμα σου . 
Είμαι σίγουρη ότι το καημένο το χαρτί υποφέρει
 εξαιτίας της λατρείας μου και καθώς το φοράω συνεχώς κοντά στο στήθος μου , 
τελικά θα καεί και θα θυσιαστεί μες τις φλόγες της λατρείας που άναψε μεσα μου για ΄σενα ....

Σ.Φ.

Φτερούγισε η ελπίδα πέρα ...

'Ελα ,το μέτωπο σου να φιλήσω!
Και τώρα , που απο σένα θα χωρίσω , 
Θα ' θελα κάτι να σου ομολογήσω. 
Δεν έχεις άδικο που λές πως τάχα 
Οι μέρες μου ήταν όνειρο μοναχα 
Μα κι αν φτερούγησε η ελπίδα πέρα , 
σε μια νύχτα ή σε μια μέρα .
Σε μια οπτασία ή σε καμία , 
Είνσι γι' αυτό λιγότερο μακριά ; 
Oσα κι αν μοιαζούμε ή θεωρούμε τάχα,
Τ 'όνειρο ενός ονείρου είναι μονάχα!

Σ.Φ

Kαλή εβδομάδα κόσμε μου !

Η ποίηση δεν ανήκει σ' αυτούς που τη γράφουν
 αλλά σ' αυτούς που την έχουν ανάγκη...Εμείς εδώ την έχουμε ανάγκη ...σε όποια μορφή και αν παρουσιάζεται...σαν άρωμα ....σαν χρώμα....σαν μελωδία ...σαν αεράκι ...για μας είναι όλα ποίηση αγαπημένε κόσμε μου !

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Ο πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει !

Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.

Σιγά μην ήμουν εδώ σήμερα το πρωί!!!!!!!

Πρώτη μέρα της Ανοιξης λένε ...
και εγώ θα ήμουν εδώ να σας πω καλημέρα ;
Αφού την είδατε μόνη σας ....ότι ήταν υπέροχη !!!!!
Μια μέρα γεμάτη ήλιο ,ζέστη  γεμάτη χρώματα και αρώματα που λέει και ο ποιητής !
Ελπίζω να βγήκατε έξω να χαρείτε λίγο τον ήλιο και να μην μείνατε μέσα πανω απο αύτο το πληκτρολόγιο που σίγουρα δεν θα μύριζε αρώματα ! Σας λέω μια γλυκιά καλησπέρα και καλό υπόλοιπο ημέρας όμως !

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Η γέννηση του κόσμου ....

Η γέννηση του κόσμου.
 ΛΕΝΕ ΠΟΛΛΟΙ ότι ο Κόσμος γεννήθηκε ανάποδα. Μ΄αυτό δεν είναι αλήθεια. Όσοι ήταν εκεί είπανε ότι γεννήθηκε κανονικά, με το κεφάλι κάτω κι όχι με τα πόδια απάνω.

Όλο ύφαινε και ύφαινε...

Ο Μαγεμένος Αργαλειός
Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν τόπο όχι πολύ μακρινό, ζούσε μια όμορφη κοπέλα. Ήταν ορφανή κι έμενε μαζί με τον πατέρα της, που την είχε μεγαλώσει μονάχος του, σχεδόν από μωρό.

Καλημέρα στους φίλους μας και σε όλους τους υπόλοιπους....

Όταν είσαι θυμωμενος , 
μέτρα ως τα δέκα πριν μιλήσεις .
Όταν είσαι πολύ θυμωμένος ,
 μέτρα ως τα εκατό .....

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Οταν όλες οι εποχές έχουν περάσει ...

Στο τέλος μετριέται η αγάπη
Το λαϊκό παραμύθι «Οι τέσσερις εποχές» αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που είχε τέσσερις γιους και ήθελε να τους μάθει να μην κρίνουν τα πράγματα επιπόλαια.

Τί είχε στο μυαλό ο ελέφαντας;

Ο Ψύλλος και ο Ελέφαντας
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας ψύλλος που πίστευε πως ήταν ο βασιλιάς του κόσμου. Μια μέρα, αποφάσισε να πάει για κολύμπι στη θάλασσα.

Παντού Καλημέρα ....

Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες 
ολόκληρη ποτέ...
Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Οι σκέψεις σου ξέρουν ποιος είσαι ....

Κάθε σκέψη αποκαλύπτει
Ποιος είμαι εγώ;ρώτησε ένας νέος τον δάσκαλο του.
Είσαι εκείνο που σκέφτεσαι!απάντησε ο σοφός.

Ψηλά στον ουρανό...πάντα εγώ κοιτώ!

Ο μονόλογος του Θεού
Σε κοίταξα όταν ξύπνησες το πρωΐ.

Περίμενα να μου ’πείς δυό – τρείς λέξεις, ευχαριστώντας με γιά όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας τη γνώμη μου γιά ό,τι πρόκειται να κάνεις σήμερα. Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρείς τα κατάλληλα ρούχα γιά να πάς στη δουλειά σου. Ήλπιζα να βρείς κάποιες στιγμές να μου ’πείς μιά καλημέρα! Αλλά ήσουν πολύ απασχολημένος.
Γιά να ’δείς ότι είμαι κοντά σου, έφτιαξα γιά σένα τον πολύχρωμο ουρανό και το κελάηδημα των πουλιών.
Κρίμα όμως που δεν παρατήρησες ούτε τότε την Παρουσία μου.
Σε ατένιζα όταν έφευγες βιαστικός προς τη δουλειά σου και πάλι περίμενα. Υποθέτω ότι, εξ αιτίας της απασχόλησής σου, δεν είχες χρόνο ούτε τότε να μου ’πείς δυό λόγια.Όταν γυρνούσες από τη δουλειά, είδα την κούραση και το στρές σου και σου έστειλα ένα ψιλόβροχο, γιά να σε απαλλάξει από την πίεση της ημέρας. Νόμιζα ότι, κάνοντάς σου αυτή τη χάρη, θα με θυμηθείς.

Ως αντάλλαγμα όμως, στενοχωρημένος, με έβρισες. Επιθυμούσα τόσο πολύ να μου μιλήσεις. Οπωσδήποτε η ημέρα ήταν ακόμα μεγάλη.
Άνοιξες μετά την τηλεόραση και, όταν παρακολουθούσες την αγαπημένη σου εκπομπή, εγώ περίμενα. Έπειτα δείπνησες με τους δικούς σου και γιά άλλη μιά φορά δεν με θυμήθηκες.Βλέποντάς σε τόσο κουρασμένο, κατάλαβα τη σιωπή σου και έσβησα τη λαμπρότητα του ουρανού, γιά να μπορείς να ξεκουραστείς, αλλά δεν σε άφησα σε σκοτάδι πίσσα. Άφησα ξάγρυπνα γιά σένα πλήθος από αστέρια. Ήταν τόσο όμορφα …Κρίμα που δεν το παρατήρησες … αλλά δεν πειράζει!
Μήπως πράγματι συνειδητοποίησες ότι Εγώ είμαι εδώ γιά σένα;

Έχω περισσότερη υπομονή απ’ ότι εσύ μπορείς να φανταστείς. Θέλω να σου το δείξω αυτό, γιά να το δείξεις κι’ εσύ με τη σειρά σου στους γύρω σου.
Σε αγαπώ τόσο πολύ, ώστε θα σε ανέχομαι.
Τώρα, από στιγμή σε στιγμή, θα ξυπνήσεις πάλι.
Δεν Μου μένει παρά να σ’ αγαπώ και να ελπίζω ότι, τουλάχιστον σήμερα, θα Μου χαρίσεις λίγο χρόνο από τον χρόνο σου..

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Η μέρα αυτή τελειώνει ....

Κράτησε δίπλα σου τους
 ανθρώπους που σε κάνουν
  να πας για ύπνο
με ένα χαμόγελο...


Η ψυχή...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια βασιλοπούλα. Τη λέγανε Ψυχή. Στα μάτια της έλαμπε όλη η καλοσύνη του κόσμου κι ωστόσο μέσα τους χανόσουν όπως σε μιαν ατέλειωτη νύχτα. Είχε μιαν ελίτσα στη μέση του μετώπου της. Ήτανε ντροπαλή και ήρεμη. Δεκαοχτώ χρονών ήταν όταν τη βρήκε το κακό.
Η εύθραυστη τελειότητα της μορφής της τάραξε μια μέρα το θεό Έρωτα. Την είδε τυχαία κάτω από μια βελανιδιά. Μια ηλιαχτίδα τής χάιδευε τα μαλλιά, εκεί μες στη γαλήνη του κήπου όπου πήγαινε καμιά φορά να συναντήσει κρυφά τα όνειρά της. Ένιωσε κεραυνοβολημένος από έρωτα. Η καρδιά του ήτανε κάστρο εφτασφράγιστο. Εκείνη τη μέρα, όμως, άνοιξε για πρώτη φορά. Κοίταξε την Ψυχή για ώρα κάτω από τη φυλλωσιά κι έπειτα γύρισε στην ουράνια χώρα του, σαν ένα μεγάλο μεθυσμένο πουλί. Μπήκε στο παλάτι της μητέρας του, της Αφροδίτης, προχώρησε προς το μέρος της και είπε:
— Μια θνητή μου πήρε την καρδιά.
Έμεινε για λίγο σιωπηλός. Και συνέχισε:
— Η ομορφιά της είναι πιο μεγάλη από τη δικιά σου.
Η Αφροδίτη χλόμιασε. Μια αδιόρατη έκφραση μίσους έλαμψε στα μάτια της.
— Ποια είναι αυτή, γιε μου; Ο Έρως τής αποκρίθηκε:
— Είναι η Ψυχή. Την ίδια στιγμή, μαύρη ομίχλη έπεσε στο βασίλειο όπου ζούσε η κοπέλα. Τυφλωμένοι οι άνθρωποι αναζητούσαν τον ήλιο. Ο βασιλιάς, έντρομος, σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και ρώτησε τους θεούς ποιο έγκλημα είχε διαπράξει ο λαός του για να πάθει τέτοια συμφορά. Εμπρός του πρόβαλε τότε η Αφροδίτη και του είπε:
— Οδήγησε μαυροντυμένη την Ψυχή στο πιο ψηλό βουνό της Ελλάδας. Κάτω από τον τελευταίο βράχο, εκεί, ανάμεσα σε γη κι ουρανό, θα την αφήσεις μοναχή. Ένα τέρας θα ’ρθει και θα την πάρει γυναίκα του. Όταν πια θα το χουν δει ετούτο τα μάτια μου, τότε και η χώρα σου θα ξαναζωντανέψει.
Ο βασιλιάς έσκυψε το κεφάλι, έκλαψε μέσα στις χούφτες του κι αρνήθηκε με ουρλιαχτά να θυσιάσει την κόρη του. Στο τέλος, όμως, υπάκουσε. Το βράδυ, με μεγάλη συνοδεία, την οδήγησε στο βουνό. Όταν πια οι άλλοι την άφησαν, εκείνη ακούμπησε πάνω στο βράχο και το πνεύμα της βυθίστηκε σ’ ένα σκοτάδι δίχως μνήμη.
Σαν επέστρεψε στον κόσμο, το πρώτο που είδε θολά ήταν ένα χρυσαφένιο ταβάνι διακοσμημένο με ζωγραφιστές φιγούρες που έμοιαζαν να την κοιτάζουν. Ήταν ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι γεμάτο γούνες. Σηκώθηκε. Από το ανοιχτό παράθυρο είδε μια στάλα πράσινο και λίγο ουρανό. Άκουσε βήματα. Δίπλα της στεκόταν ένα πλάσμα χαμογελαστό και λεπτό σαν καλάμι. Τα μαλλιά του μοιάζανε να ναι από ομίχλη καμωμένα.Της είπε:
— Καλωσόρισες στο παλάτι του άρχοντα μου.
— Ποιος είσαι; ρώτησε η Ψυχή.
— Με λένε Ζέφυρο. Πριν από λίγο, σε σήκωσα με ένα φτεροκόπημα από το βουνό όπου θα πέθαινες.
Γέλασε κι εξαφανίστηκε.
Η Ψυχή αναπαύτηκε ανάμεσα στα πουλιά που έρχονταν πού και πού και φτερούγιζαν μέσα στην κάμαρή της. Σαν νύχτωσε, μια σκιά την πλησίασε, μια φωνή τής ψιθύρισε στ’ αυτί:
— Μη γυρέψεις να δεις το πρόσωπό μου, Ψυχή, αλλιώς θα με χάσεις για πάντα.
Ένας άντρας πλάγιασε στο κρεβάτι. Οι κινήσεις του ήταν απαλές, η παρουσία του προκαλούσε ρίγος. Και μετά της είπε:
— Μια μέρα θα ζήσουμε στον ήλιο.
Το άλλο πρωί, όταν ξύπνησε η Ψυχή, έψαξε τη σκιά του εραστή πάνω στο μαξιλάρι. Τα δάχτυλά της όμως συνάντησαν μόνο τα σημάδια της ζεστής απουσίας του. Ήρθαν υπηρέτες να την αρωματίσουν, να της σερβίρουν φρούτα, γάλα κι αμύγδαλα. Βγήκε στον κήπο και περπάτησε ώρα. Σαν έφυγε η μέρα, ο εραστής ξανάρθε, μόλις πιο σκοτεινός από το πέπλο της νύχτας. Αυτή τη φορά του χάιδεψε το πρόσωπο μες στο σκοτάδι. Της έδινε χαρά να αναζητά με τη φαντασία της τα χαρακτηριστικά του. Άγγιξε το μέτωπό του, την άκρη της μύτης του, φίλησε το στόμα του. Τούτο το στόμα τής είπε:
— Κλείσε, Ψυχή, τα μάτια σου, δεν πρέπει να με δεις.
Το πρωί ξύπνησε πάλι μόνη. Δε θέλησε ν’ αγγίξει το πρόγευμα που της έφεραν, έδιωξε τους υπηρέτες και κατέβηκε στον κήπο. Η μέρα τής φάνηκε μεγάλη και το φως υπερβολικά έντονο. Ήρθε η νύχτα, μα πλάι στο δίχως πρόσωπο άντρα της ύπνος δεν της κολλούσε. Μια ώρα πριν το χάραμα κι ενώ αυτός κοιμόταν, σηκώθηκε, άναψε ένα κερί κι έσκυψε με λαχτάρα αβάσταχτη πάνω από το σώμα του αγαπημένου της. Στην άκρη του χεριού της η φλόγα ξάφνου άρχισε να τρέμει. Το πρόσωπο που φωτίστηκε ήτανε του Έρωτα. Έπεσε λίγο ζεστό κερί πάνω στο στήθος του και τα βλέφαρά του τρεμόπαιξαν. Γύρισε και την κοίταξε. Η Ψυχή στέναξε κι έσβησε τη φλόγα. Ξαναβρέθηκαν στο σκοτάδι κι ο θεός τής είπε:
— Με έχασες. Ενας ανεμοστρόβιλος την πήρε. Άκουσε τα ουρλιαχτά της μακριά μέσα στη θύελλα, τέλος άνοιξε τα μάτια της. Είχε ξαναβρεθεί πάλι στο βουνό, εγκαταλειμμένη πια απ’ όλους, κουβαριασμένη πάνω στο βράχο της κορφής. Στην πεδιάδα, πυρσοί σε παράταξη έσβηναν ό ένας μετά τον άλλον. Μακριά σύννεφα στον ουρανό έκοβαν στη μέση το φεγγάρι. Παγωμένη στην ψυχή και στο σώμα, άκουγε τον άνεμο. Το σφύριγμά του γινόταν ένα με τον πάταγο ενός καταρράκτη. Ανασηκώθηκε, έτρεξε κατά τη μεριά που ακουγόταν θόρυβος από μανιασμένα νερά κι έφτασε στην άκρη ενός γκρεμού. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια της κι αφέθηκε να πέσει εμπρός.
Της φάνηκε σαν ένα χέρι, μεγάλο σαν φτερό αϊτού, να την κρατά στον αέρα και να την πηγαίνει πάνω από τ’ αφρισμένα κύματα. Κατά το χάραμα ξύπνησε στην όχθη ενός ποταμιού. Το χέρι βοήθειας την είχε αφήσει εκεί, στους πρόποδες ενός βουνού, πάνω στη χλόη της όχθης. Μέσα στο πρωινό φως, είδε ένα βοσκό να έρχεται προς το μέρος της, ντυμένο μ’ένα μακρύ χιτώνα. Της χαμογέλασε, δεν της μίλησε, της έδωσε όμως να φάει κι από τις χούφτες του να πιει. Έπειτα της έδειξε ένα ναό στην άκρη του αγρού. Τη συνόδεψε ως την είσοδό του και γύρισε πίσω δίχως να πει μια λέξη αποχαιρετισμού. Η Ψυχή μπήκε μόνη της στο κρύο σκοτάδι. Ο χώρος ήταν έρημος. Στο βάθος έκαιγαν δυο δάδες. Ανάμεσα τους βρισκόταν ένα άγαλμα της Αφροδίτης. Η Ψυχή πλησίασε, γονάτισε, έσκυψε σε στάση μετάνοιας και ζήτησε έλεος. Και τότε, το πέτρινο στόμα μίλησε. Και είπε:
Μου έκλεψες το γιο μου και τη δόξα μου. Στο βουνό επάνω είναι ένα χρυσό πρόβατο. Φέρε μου μια μπούκλα από το μαλί του και θα σε συγχωρήσω για το κακό που μου κάνες.
Η Ψυχή σηκώθηκε κι έφυγε, όμοια με άξεστη ζητιάνα. Περπατούσε ώρες ανάμεσα στα βράχια κι ίσα ίσα που γευόταν το νερό των πηγών και τους άγριους καρπούς. Ένα βράδυ, απελπισμένη, αποκοιμήθηκε πάνω σε μια πλατιά πέτρα. Το πρωί ένα κοράκι καθόταν στον ώμο της. Άφησε να πέσει πλάι της μια μπούκλα χρυσό μαλλί. Ψηλά στη ράχη του βουνού, μια αστραφτερή κατσίκα χοροπηδούσε στον ήλιο που ανέτελλε.
Η Ψυχή γύρισε στο ναό κι άπλωσε τα χέρια στο άγαλμα. Η Αφροδίτη μίλησε πάλι δίχως να σαλεύουν τα χείλη της. Της είπε:
- Ακόμα πονάω. Θέλω να μου δώσεις να πιω ένα κανάτι νερό από την πηγή που τη φυλάει ένας δράκος στην καρδιά του δάσους.
Έφυγε πάλι η Ψυχή και τράβηξε ίσια μπροστά. Σαν έπεφτε η νύχτα, πότε κοιμόταν στη ζεστασιά των ζώων, πότε στην κρύα πέτρα, μέχρι που έφτασε στις παρυφές ενός ξέφωτου, στην καρδιά του δάσους. Είδε ένα βράχο απ’ όπου ανάβλυζε μια πηγή. Γύρω από το βράχο ήταν τυλιγμένος ένας πρασινοκόκκινος δράκος. Το κεφάλι του ανασηκωνόταν ψηλά ίσαμε το φύλλωμα των βελανιδιών τριγύρω. Δίχως καμιά ελπίδα, η Ψυχή πήγε προς το μέρος του, έτσι όπως βαδίζει περήφανα κανείς προς το θάνατο. Ο δράκος έσκυψε, υποκλίθηκε στην ομορφιά της κι έκλεισε, τέλος, τα μάτια του. Εκείνη γέμισε το κανάτι κι επέστρεψε στο ναό της Αφροδίτης.
Καθώς πλησίαζε το άγαλμα, που δεν έδειχνε να συγκινείται, άκουσε τη θεά να μουρμουρίζει:
— Μου ’χει μείνει ακόμα μια στάλα μίσος στην καρδιά. Κόρη, πήγαινε στον Άδη. Ζήτησε από την Περσεφόνη, τη θεά του κάτω κόσμου, ένα μπουκαλάκι με άρωμα αθανασίας. Φέρε το εδώ και θα λυτρωθείς.
Η Ψυχή έφυγε πάλι. Στα βάθη μιας σπηλιάς, μια πέτρινη πόρτα άνοιξε μόνη της μόλις στάθηκε μπροστά της. Για ώρα πολλή κατέβαινε ένα μακρύ, σκοτεινό λαγούμι περνώντας ανάμεσα από τα ακίνητα σώματα των νεκρών. Σαν έφτασε στην άκρη του, βρέθηκε σε μια κατάλευκη αίθουσα. Εκεί ήταν η Περσεφόνη, καθισμένη στο θρόνο της. Η βασίλισσα του κάτω κόσμου τής έδωσε ένα μπουκαλάκι. Το πήρε κι έφυγε. Καθώς, όμως, έβγαινε από τη σκοτεινή σπηλιά, ο ήλιος τη θάμπωσε. Παραπάτησε σ’ ένα πεσμένο κλαδί. Το μπουκαλάκι έπεσε κι έσπασε. Και τότε ένα πυκνό σύννεφο τύλιξε το σώμα της. Έχασε τις αισθήσεις της.
Ένας κόκκος αιωνιότητας έπεσε μες στην κλεψύδρα των θεών. Η Ψυχή ξύπνησε. Το μόνο που αντίκρισε ήταν ένα βλέμμα. Ήταν του Έρωτα που στεκόταν από πάνω της.
— Τα βάσανά σου τελείωσαν, της είπε.
Της χαμογέλασε. Ο ήλιος ανέτελλε πάνω από το ουράνιο παλάτι.

Όλοι και όλα γύρω μας, μας αφορούν!


Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον
αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο .
«Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;» , αναρωτήθηκε.
Όταν , όμως , οι δυο αγρότες άνοιξαν το πακέτο δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε , διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν , στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο:
«Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!».
Η κότα κακάρισε , έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
«Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για εσάς . Αλλά δεν βλέπω να έχει καμία επίπτωση σε εμένα! Δε με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
«Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»
Το γουρούνι έδειξε συμπόνοια αλλά απάντησε:
«Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου , αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να προσευχηθώ . Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω».
Τότε το ποντικάκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
» Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!» .
Και το βόδι απάντησε:
«Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, λυπάμαι πολύ για τον κίνδυνο που δια τρέχεις , αλλά εμένα το μόνο που μπορεί να μου κάνει η ποντικοπαγίδα είναι ένα τσιμπηματάκι!».
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης , έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα , ένας παράξενος θόρυβος , κάτι σαν αυτόν που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει , ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη.
Μέσα στη νύχτα , όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι…Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Η γυναίκα αρρώστησε βαριά και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο. Έμεινε λίγες ημέρες και επέστρεψε στο σπίτι , αλλά με υψηλό πυρετό. Ο γιατρός συμβούλεψε το σύζυγό της να κάνει ζεστές σουπίτσες. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα , όμως, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες πήγαιναν στη φάρμα για να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας και της έδιναν και ένα δώρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι!
Τελικά , όμως , η γυναίκα δεν τη γλίτωσε! Πέθανε!
Στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύ κόσμος , γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να ταΐσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι!
Ο κυρ ποντικός μας , έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…
Όσο κι αν είναι πλέον συνηθισμένο να σκεφτόμαστε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας, αδιαφορώντας- προκλητικά πολλές φορές- για το διπλανό μας , ένα είναι σίγουρο:
Όταν κινδυνεύει κάποιος ή έχει ένα πρόβλημα (μικρό ή μεγάλο , δεν έχει σημασία),
βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο και κατ’ επέκταση το πρόβλημα του πολύ σύντομα θα γίνει και δικό μας!

Αύτη μας φέρνει πιο κοντά!

Όταν με ενσυναίσθηση κάποιος λειτουργεί, 
σκέφτεται πάνω απ΄όλα ο άλλος τι θα πει!
Δε βιάζεται συμπέρασμα να βγάλει 
και τον εγωισμό του στην άκρη έχει βάλει !

Δε σκέφτεται ποτέ του με κακία !
Φροντίζει πάντα με τη σωστή επικοινωνιά ,
στο πρόβλημα να δώσει λύση 
και με την κατανόηση και το ενδιαφέρον κάπως να βοηθήσει !


Ναι ! Σκέφτεται τον άλλο πιο πολύ, 
μα αυτό έχει πιότερη αξία στη δική του τη ζωή!
Με ανθρωπιά και καλοσύνη, 
χτίζει μια σχέση μ΄εμπιρστοσύνη !!

Α.Ζ.


Σας λέω μια καλημέρα γεμάτη φως ....

Όταν ήμουν πέντε ετών, η μητέρα μου πάντα μου έλεγε πως η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Καλημέρα κόσμε μου !

Η ευγένεια είναι ένα συναρπαστικό κλειδί που ανοίγει τις καρδιές και κάνει καλύτερη την ανθρωπότητα. Είμαι γοητευμένη με τους ευγενικούς ανθρώπους, επειδή είναι ο καθρέφτης της δικής μου ευαισθησίας....

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Χρώματα πολλά γέμισαν εκεί ψηλά!

Καθαρή Δευτέρα στον ανοιξιάτικο αιθέρα πετούν χαρταετοί. Μα αν έχει συννεφιά τα φανταζόμαστε ότι είναι εκεί ψηλα! Σύμφωνα με μια παράδοση τους χαρταετούς ανακάλυψε κατα τον 4ο π.Χ. αιώνα ο Έλληνας επιστήμονας Αρχύτας ο Ταραντίνος . Στην πραγματικότητα ήταν γνωστοί στους ασιατικούς λαούς πολλά χρόνια πριν . Η κατασκευή χαρταετών ως παιχνίδι ξεκίνησε απο τη Γαλλία και τον  17ο με 19ο αιώνα διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική . Απο τους Γαλλους που έμενα στην Μικρά Ασία διαφόθηκε το παιχνίδι στα Ελληνόπουλα της Σμύρνης , της Χίου , της Κωνσταντινούπολης και αργότερα στην υπόλοιπη Ελλάδα . Έγινε λοιπον ένα πανελλήνιο παιχνί
δι που συνδυάστηκε με συγκεκριμένη εποχή του έτους . Η ονομασία του παιχνιδιού και το σχέδιο του αετού άλλαζαν απο τόπο σε τόπο : στη Σμύρνη λέγοταν τσερκένι , στον Πόντο πουλί, στη Θράκη πετάκι , στα Επτάνησα φύσουνας και στην κυρίως Ελλάδα αετός , μύλος , ψαλίδα , άστρο και φωτοστέφανο . Η χαρά μικρών και μεγάλων είναι την πρώτη μέρα της Σαρακοστής να βρεθούν στην εξοχή , για να τιμήσουν τη μέρα με τα κούλουμα και να παίξουν με του τους αετούς . Βλέπεις , όταν αρχίζει η νηστεία , κάθε εργασία σταματά την ημέρα αυτή . Αρχιζει η περίοδος της καθάρσεως της ψυχής απο κακές πράξεις και σκέψεις , και του σώματος απο τις πολλές τροφές , όπως είναι το κρέας , το ψάρι και τα γαλακτερά . Οι νοικοκυρές καθαρίζουν απο τα λίπη της Αποκριάς τις κατσαρόλες και έτσι την ημέρα αυτή τα φαγητά όλα είναι νηστήσιμα . Η εξοχή γεμίζει χρώματα και φωνές ...
Μουσικές και χορούς ...Γεμίζει τότε ο αιθέρα σπάγγους και ο ουρανός χρωματιστά σχήματα σαν μια πολιτεία . Χαίρομαι να βλέπω ν΄αρμενίζουν ψηλά στον κόσμο, στολισμένοι οι αετοί γιορτινά  και να ταξιδεύουν μ΄όλα τα λεύτερα πράματα που σε όλους μας φέρνουν χαρά : το φώς , τα σύννεφα , τ' αστέρια , τον ήλιο.

Καλη Σαρακοστή !

Κάθε Καθαρή Δευτέρα 
ανοιξιάτικε μου αερα ,
 στα παιδιά μα λες : εντάξει 
ο αετός μα θα πετάξει .

Φύσα αγέρα λεβεντιά 
παιξ' αετό με τα παδιά , 
φεύγει ο αετός ψηλά
 και στον άνεμο μιλά .

Φρρρρ! ακολουθούνε κι άλλοι,
πιο μικροί και πιο μεγάλοι . 
Ένας χάρτινος στρατός 
ξάφνου κολυμπάει στο φως .

Του αέρα οι καλεσμένοι,
 στα πολύχρωμα ντυμένοι ,
Παν σε ουρανιο γιορτάσι , 
σκουλαρίκια , ουρά , κεφάλι . 

Φύσα λεβεντιά μου αγέρα !
Κάθε Καθαρή Δευτέρα ,
των παιδιών ψυχή και νους 
χαρταετός στους ουρανούς .

 

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Άπιαστη σου λέω...

Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται Ευτυχία. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε.
Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σε κείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και σε κείνο, κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς δηλαδή που είχα το νου μου.
Κι αυτός ήτανε, λέει, ο λόγος που την προσπέρασα. Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα ήδη μπεί μέσα, είχε τη διάθεση να πηδήξει από το παράθυρο και να μπεί, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε.
Άλλη δικαιολογία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της και δε με άκουσε ή ότι χτύπησα πολύ δυνατά την πόρτα της, φοβήθηκε και δεν μου άνοιξε, και τι ψεύτρα, Θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή της πόρτα και βλέποντάς με να καθυστερώ, συνεπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψει.
Μου έχει απαριθμήσει μία μία τις στιγμές με το όνομά τους, που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο τι φόβο είχα μην τις χάσω.
Βλέπεις; μου λέει η κουτοπόνηρη, αν δεν ήμουνα εγώ εκεί μέσα, σ” αυτές τις στιγμές, γιατί θα φοβόσουν μην τις χάσεις, τι σ” ένοιαζε; Άρα ήρθα.
Αμέτρητες οι φορές που είπαμε να συναντηθούμε σε κάποιο φωτεινό μέρος, είτε στις κάποιες έξι των απογευμάτων είτε στις κάποιες οκτώ των δειλινών που έχουνε πιο φρόνιμο φως, κι εγώ να περιμένω, να την περιμένω με τις ώρες και πού να φανεί.
Και με τι θράσος να εμφανίζεται μετά στα όνειρά μου, να μου ζητάει συγνώμη που δεν ήρθε, γιατί είχε χάσει κάποιον δικό της κι ήτανε στις μαύρες της, ή και μου επιτίθεται πως ενώ ήρθε, ενώ περίμενε εκεί μέσα με στις ώρες της αναμονής μου, εγώ δεν την αναγνώρισα και δεν φταίει αυτή.
Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου δίνει συγχαρητήρια, πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της, αυτό είναι ευτυχία.
Άπιαστη σου λέω....

Ανοιξη παρα τέταρτο ...λεει ο ποιητής !

Δύο νέοι κοιτάζονται στα μάτια και κανείς τους δεν κατεβάζει τα βλέφαρα.
Το αίμα μέσα στις φλέβες παίρνει έναν καινούριο δρόμο,
αλλάζουνοι φωνές των αγοριών,
τα στήθια των κοριτσιών σκληραίνουν
και το μακρινό παθητικό τραγούδι της αγάπης
τρέμει παραστρατημένο στις κυανές ανταύγειες ενός μισοξυπνημένου ορίζοντα…
Άνοιξη παρά τέταρτο!
Σε λίγο, πίσω από τις μάντρες, στα έρημα οικόπεδα,
οι ξινήθρες κι οι τσοκνίδες θα δώσουνε μια γροθιά στις καταλασπωμένες πέτρες
και μεσ’ απ’ τα σπασμένα γυαλιά και τις αναποδογυρισμένες τρύπιες λεκάνες,
νικώντας τα στερνά σκουπιδομαζώματα,
θ’ ανατείλει γυμνή στην αιχμή της αχτίδας της η πρώτη μαργαρίτα της τύχης.
Λοξά, και στο πείσμα του ανέμου, που γι’ αλλού ταξίδευε το σπόρο της,
θα μπουκάρει μεσ’ από δυο σκιστές μαλτεζόπετρες
να σαλέψει κάτω απ’ τα ρουθούνια της χειμωνιάς το κόκκινο μπαϊράκι της η φανατικιά παπαρούνα.
Και τα κορίτσια, τα μικρά κορίτσια, σκύβοντας μια στιγμή να δέσουν τα καινούρια σαντάλια τους,
θα δούνε άξαφνα όλο τον κόσμο να γέρνει
και να παίρνει τη θέση της απογείωσης αεροπλάνου που ανεβαίνει όσο που να χαθεί
ολότελα στον άτρεμον αιθέρα…”.

Καλημέρα όμορφη Κυριακή σε όλους !

Η τελευταία μέρα της αποκριάς ...
απο αύριο αρχίζει η Σαρακοστή ...νηστεία και προσευχή !
Σας εύχομαι να περάσετε όμορφα και αύτη τη μέρα και να προετοιμάζεται σιγά σιγα
για να ανεβαίνεται ψηλά ....στον ουρανό με την ψυχή και το μυαλό !

Η κυρά Σαρακοστή!!!!!!

Η Μεγάλη Σαρακοστή....

Την Κυρά Σαρακοστή
που είναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν
με αλεύρι και νερό!

Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι της σταυρό
και το στόμα της ξεχνούσαν
γιατί νήστευε καιρό!

Και μετρούσαν τις ημέρες
με τα πόδια της τα εφτά
κόβαν ένα τη βδομάδα,
μέχρι να ρθει η Πασχαλιά!

O Χαρταετός .....

Ο Χαρταετός...

Ο χαρταετός, η χιλιόχρωμη χαρά μικρών και μεγάλων στο πανηγύρι της Καθαρής Δευτέρας, δεν είναι απλώς ένα ακόμα παιχνίδι, που ίπταται στον αέρα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το πέταγμά του στα ύψη και ο χορός του με τον άνεμο, ψηλά στον καταγάλανο ουρανό, υποδηλώνει την ανάταση, την κάθαρση της ψυχής μετά το διονυσιακό ξεφάντωμα της Αποκριάς. Μολονότι ο χαρταετός πρωταγωνιστεί στα δικά μας Κούλουμα, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι πατρίδα του είναι η... μακρινή Ανατολή.

 
Design by Wordpress Templates | Bloggerized by Free Blogger Templates | Web Hosting Comparisons