Χαμογελάτε σε κάθε ευκαιρία....
Χαμογελάτε σε κάθε ευκαιρία. Όχι γιατι η ζωή είναι εύκολη ,ή τέλεια ,ή όπως ακριβώς θα θέλατε ,αλλά επειδή έχετε επιλέξει να είστε ευτυχισμένοι και ευγνώμων για όλα τα καλά πράγματα που έχετε και όλα τα προβλήματα που ξέρετε ότι δεν έχετε .
Ζήσε έντονα..
Ζήστε έντονα τώρα μέχρι τρέλας , χωρίς να φοβάστε ότι θα πεθάνετε απο ζωή, έτσι και αλλιώς κάποτε όλοι θα πεθάνουμε απο θάνατο... .
Να τρέχεις στο φώς..
Να τρέχεις προς το φώς , μην περιμένεις να δείς αυτό που συνάντησες χθες... Άφησε τα μάτια ανοιχτά και προσπάθησε να καταλάβεις ότι το σήμερα έχει κάτι απο το χθές και κάτι απο το αύριο ...
Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017
Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017
Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017
Οταν η θάλασσα ερωτεύτηκε το φεγγάρι ...
7:54 μ.μ.
enaparamithi
1 comment
“Κάποτε η θάλασσα ερωτεύτηκε το φεγγάρι,ενώ θα ‘πρεπε να ερωτευτεί την ακτή.
Μήνες ολόκληρους βασανιζόταν, να μη παραδοθεί σε αυτόν τον έρωτα.
Αρρώστησε βαρειά από τούτο τον μεγάλο της πόθο. Κανένα πλάσμα του βυθού δε μπορούσε να την παρηγορήσει, δε μπορούσε να την πείσει πως μακριά από το φεγγάρι θα ήταν καλά.
Το φεγγάρι, τη φώτιζε, κάθε βράδυ τη φώτιζε πλατειά και ασημένια.
Και μια νύχτα του παραδόθηκε.
Όλοι τους συζητούσαν. Δεν είχαν κανένα κοινό, έτσι όπως το φεγγάρι άνηκε στον ουρανό και η θάλασσα στη γη.
Μα η θάλασσα χαμογελούσε συνέχεια στο φεγγάρι και το φεγγάρι στη θάλασσα και οι δυο τους θλίβονταν, όταν τους έκρυβαν τα σύννεφα.
Κι ακούραστα, αγαπιόντουσαν.
Περνούσαν μέρες χωρίς να ειδωθούν. Για το φεγγάρι τα προβλήματα άρχιζαν και τελείωναν στον ουράνιο θόλο, για τη θάλασσα στη γη.
Κι από τον αταίριαστο αυτόν, δυνατό ,έρωτα, γέννησε τα χίλια και ένα κύματά της, τα χίλια και ένα βάθη της.
Πολλά πλάσματα της γης ,της το υπενθύμισαν:“Κάποτε τα νερά σου ήταν ήρεμα και κανένα βάθος σου δε τρόμαζε. Τώρα;”
Κι εκείνη δεν απαντούσε. Στωικά περίμενε πάντα, ως να καθαρίσει και πάλι ο ουρανός.
Είχαν δίκιο οι φίλοι της που την συμπονούσαν.
Τι θα ‘ταν όμως η θάλασσα, αν δε καταστρεφόταν γλυκά από έναν τέτοιον έρωτα;
Δε θα ‘ταν θάλασσα.”
Μήνες ολόκληρους βασανιζόταν, να μη παραδοθεί σε αυτόν τον έρωτα.
Αρρώστησε βαρειά από τούτο τον μεγάλο της πόθο. Κανένα πλάσμα του βυθού δε μπορούσε να την παρηγορήσει, δε μπορούσε να την πείσει πως μακριά από το φεγγάρι θα ήταν καλά.
Το φεγγάρι, τη φώτιζε, κάθε βράδυ τη φώτιζε πλατειά και ασημένια.
Και μια νύχτα του παραδόθηκε.
Όλοι τους συζητούσαν. Δεν είχαν κανένα κοινό, έτσι όπως το φεγγάρι άνηκε στον ουρανό και η θάλασσα στη γη.
Μα η θάλασσα χαμογελούσε συνέχεια στο φεγγάρι και το φεγγάρι στη θάλασσα και οι δυο τους θλίβονταν, όταν τους έκρυβαν τα σύννεφα.
Κι ακούραστα, αγαπιόντουσαν.
Περνούσαν μέρες χωρίς να ειδωθούν. Για το φεγγάρι τα προβλήματα άρχιζαν και τελείωναν στον ουράνιο θόλο, για τη θάλασσα στη γη.
Κι από τον αταίριαστο αυτόν, δυνατό ,έρωτα, γέννησε τα χίλια και ένα κύματά της, τα χίλια και ένα βάθη της.
Πολλά πλάσματα της γης ,της το υπενθύμισαν:“Κάποτε τα νερά σου ήταν ήρεμα και κανένα βάθος σου δε τρόμαζε. Τώρα;”
Κι εκείνη δεν απαντούσε. Στωικά περίμενε πάντα, ως να καθαρίσει και πάλι ο ουρανός.
Είχαν δίκιο οι φίλοι της που την συμπονούσαν.
Τι θα ‘ταν όμως η θάλασσα, αν δε καταστρεφόταν γλυκά από έναν τέτοιον έρωτα;
Δε θα ‘ταν θάλασσα.”
Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017
Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017
Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017
Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017
Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017
Δύο είδη ...για μένα !
10:37 π.μ.
enaparamithi
No comments
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων στη ζωή μας ....
αυτοί που είναι εύκολο να είσαι μαζί τους , αλλά εξίσου εύκολο να είσαι χωρίς αυτους .....
και αυτοί που είναι δύσκολο να είσαι μαζί τους , αλλά αδύνατο να ζήσεις χωρίς αυτούς .
Εμείς απλά διαλέγουμε όχι ποιους θα βάλουμε στη ζωή μας ... θέλοντας και μη ..υπάρχουν ...αλλά διαλέγουμε ποιό απο τα δύο είδη μας ολοκληρώνει ..μας ξεχυλίζει ...μας απογειώνει ...μας κάνει να υπάρχουμε ....να ΖΟΥΜΕ σε αυτό το είδος εμείς δίνουμε αυτό που έχουμε κρυμένο βαθιά και χαμογελαμε με τα ματια .
Σ.Φ