Μ'αγαπα ...δε μ΄αγαπα!!!

Θα ξερετε ασφαλως οτι ολα τα ζωα, τα πουλια  και τα εντομα μιλανε.
Και τα λουλουδια επισης! Για την ακριβεια δε μιλανε, μα ψιθυριζουν.

Ψιθυριζουν τοσο σιγα που πρεπει να πας πολυ κοντα τους για να τ ακουσεις.
Πιανουν την κουβεντα με τις ωρες και ουτε που λεν να σταματησουν.
Ειδικα τα λουλουδια ειναι οι μεγαλυτεροι πολυλογαδες.
Τους αρεσει συνηθως  να μιλουν για τ αρωματα, τα χρωματα και την ομορφια τους.
Μια φορα που λετε, σ ενα μεγαλο καγκελοφραχτο κηπο, κι ενω απομακρυνοταν ο κηπουρος που καθημερινα τα φροντιζε, επιασαν το κουβεντολοι!
Πρωτο πηρε το λογο το Τριανταφυλλο.
– Θαρρω πως ειμαι το ομορφοτερο λουλουδι του κηπου, ειπε αυταρεσκα επιδεικνυοντας τους πορφυρους, βελουδινους μανδυες του.
– Μα τι λες? διαμαρτυρηθηκε ο Κρινος, στητος  μεσα στο ασπρο του κοστουμι, ισιωνοντας επιδεξια την κιτρινη γραβατα του.
– Η μυρωδια μου, η δροσερη ανασα μου, δεν απαντιεται πουθενα, τον διεκοψε η Γαρδενια κουνωντας με ναζι το λευκο της φορεμα.
-Ει  εειιιι ειμαι κι εγω εδω,  φωναξε ο Πανσες μεσα απ’ το μαβι μεταξωτο πουκαμισο του.Ριξτε μια ματια προς τα κατω και ειμαι βεβαιος πως θ’αλλαξετε γνωμη, ειπε και γελασε τρανταχτα,οχι γιατι δεν πιστευε τα λογια του, αλλα να, ενας Μερμηγκας του γαργαλουσε την πατουσα.
-Για καντε λιγακι ησυχια να κοιμηθουμε, παραπονεθηκε  το Νυχτολουλουδο, και οσον αφορα τ’ αρωματα και την ομορφια ας το συζητησουμε το βραδυ, ρωτωντας και το Φεγγαρι να μας πει τη γνωμη του, ειπε και γυρισε νυσταλεα απ’ την αλλη πλευρα για να συνεχισει τον υπνακο  του.
-Μπα!  Και γιατι παρακαλω να μη ρωτησουμε τον Ηλιο? αναφωνησε απορημενο το Ηλιοτροπιο.
Αυτος σιγουρα θα ξερει καλυτερα!
Εξω απ’ το φραχτη του κηπου στεκοταν μια Μαργαριτα και παρακολουθουσε τη συζητηση, μα δεν τολμουσε να μιλησει. Δεν ειχε και πολλα να πει… Αλλωστε, ουτε εντυπωσιακη ηταν,και ουτε κουβαλουσε καποια ιδιαιτερη μυρωδια στο κορμακι της.
Ζουσε στο δρομο διχως φιλους, και εκτος των αλλων τα ρουχα της ηταν βρωμικα και σκονισμενα,μιας και ποτε ο κηπουρος δε σκεφτηκε να την φροντισει.Μοναχα ακουγε σιωπηλη την κουβεντα των λουλουδιων που ειχε πια αναψει για τα καλα. Το λογο πηραν με τη σειρα
η Νταλια  το Χρυσανθεμο, και μια νεαρουλα Πικροδαφνη  που επεμενε  διαρκως πως επρεπε να την λενε Γλυκοδαφνη αφου  ο νονος της  δεν ακουσε το ονομα, καθοτι ολιγον κουφος,   κι ετσι εγινε η παρεξηγηση.
Τελος, ο Ναρκισσος  σιγουρος για τον εαυτο του και  την ομορφια του,  προτεινε κομπαζοντας να ρωτησουν την Μελισσα που καθημερινα ερχοταν και εδινε σε ολους το φιλι της.
-Σωστα, τη Μελισσα!!! φωναξαν ολα   μαζι. Τη Μελισσαααα!!!
Η Μελισσα ακουσε τα ξεφωνητα  τους,  πλησιασε κοντα  και τους αποκριθηκε  ξυνοντας σκεφτικη το κεφαλι της.
-Ολα τα λουλουδια ειστε ομορφα το διχως αλλο.  Ολα σας εχετε φανταχτερα χρωματα και υπεροχα αρωματα που με μεθανε. Ακομα και ενα να ελειπε απο σας ο κοσμος δεν θα ηταν το ιδιο  ομορφος, ο αερας δεν θα ηταν τοσο δροσερος, κι ο ηλιος απο τη θλιψη του θα ηταν λιγοτερο λαμπερος. Ισως να μην υπηρχε καν το φεγγαρι, ειπε  χαμογελωντας κλεινοντας  πονηρα το ματι στο Νυχτολουλουδο που χε πια ξυπνησει για τα καλα τουτη τη φορα.
Ολα σας αγαπω, και γι αυτο καθε μερα  θα σας δινω το φιλι μου!
Μα… καποτε ειχα  ακουσει συνεχισε η Μελισσα,  οτι ενας απο σας λυνει το αινιγμα της αγαπης…
Ολα τα λουλουδια κοιταχτηκαν παραξενεμενα  μεταξυ τους, κι επειτα   φωναξαν με ενα στομα. Ποιος? ποιος???  Ποιος απο μας εχει αυτο το χαρισμα?
Η Μελισσα εκανε μια βολτα πανω απο τον κηπο για να θυμηθει και υστερα απο λιγο  αποκριθηκε.
-Η Μαργαριτα!
-Η Μαργαριτα???  αναφωνησαν ολα μαζι ξαφνιασμενα και γυρισαν προς το μερος της. Μα εκεινη δεν ηταν πια εκει…
Την ιδια  στιγμη ακριβως    μια φωνουλα  ακουστηκε λιγο πιο μακρυα  εξω απ’ το φραχτη να μονολογει…
-Μ’ αγαπα δε μ’αγαπα, μ’ αγαπα δε μ’ αγαπα, μ΄αγαπα δε μ’ αγαπα,
-Μ’ αγαπαααα,  ακουσαν καθως εβλεπαν τα  μικρα  σκονισμενα πεταλα
της Μαργαριτας να   στροβιλιζονται  στον αερα και να πεφτουν  απαλα προς το εδαφος….

Α.Δ.

Posted in: Παραμύθια