Το λουλουδι του πιο μαγικού δασους!

Το λουλουδι του πιο μαγικού δασους!

    Μιά φορά και έναν καιρό σε μία μακρινή χώρα που ήτανε η πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Εκεί ζούσε το πιο άσχημο και θλιμμένο κορίτσι κάθε πρωί μόλις ξυπνούσε φορούσε τα κουρελιασμένα ρούχα της και έβγαινε στην μικρή αυλή της όπου υπήρχε μια όμορφη μικρή λιμνούλα! Έσκυβε πάνω της όπου καθρεφτιζόταν η ασχήμια της, αμέσως ένα δάκρυ κυλούσε από τα μάτια της και έπεφτε στην λιμνουλα ,ενα δακρυ τοσο πονεμενο !!Κυλούσε στον βυθο της λίμνης και οταν έφτανε στον πατο γίνονταν ενα μαργαριτάρι ,αυτο το ήξερε μονο το κορίτσι και τα πουλια που τη έβλεπαν καθε πρωι και παρακολουθουσαν απο πανω την πορεία του δακρυου της ,ετσι την φωναζαν ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΑ. Ένα ομορφο ηλιόλουστο πρωινο ομως που η Μαργαριταρενια καθρεφτιζοταν στη λιμνη ακουσε ενα θορυβο πισω της. Γυρισε και ειδε ενα αηδόνι στο κλαδι ενος δεντρου. Τοτε το όμορφο αηδόνι της ειπε..γιατί έρχεσαι και κλαίς κάθε μέρα κοιτώντας μέσα στο νερό; Τί βλέπεις ; Τί λογίζεσαι;..Η Μαργαριταρενια του απαντησε..ειμαι ολομοναχη στον κοσμο δεν εχω κανεναν να με αγκαλιασει να μου πει πως μ΄αγαπαει φοβαμαι πως δεν θα βρεθει κανενας και αρχισε να κλαιει .Τοτε το αηδονι της ειπε πως γρηγορα θα ερθει η μερα που ολα αυτα θα αλλαξουν και ολοι θα μιλουν γι αυτην και πεταξε.
Η Μαργαριταρένια είχε χρυσή καρδιά...
Όση ομορφιά της έλειπε εξωτερικά τοσή και άλλη τόση διεθετε ο εσωτερικός της κόσμος . Τοτε ενα χαμογελο ζωγραφιστηκε στο προσωπο της Μαργαριταρενιας και κατι μεσα της, της ελεγε να πιστεψει στα λογια του αηδονιου. Σηκωσε το προσωπο της, σκουπισε τα ματακια της και πηρε τον δρομο για το δασος.Σε όλη τη διαδρομή το μυαλό της ταξίδευε μακρια ....χανόταν στην ομορφιά του δάσους ,στα αρώματα και τα χρώματα! Κοιτούσε ψηλά στον ουρανό και αναρωτιώταν πως να αντέξεις τόση ομορφιά γύρω θεέ μου !Ξαφνικα ακουσε ενα περιεργο ηχο,κατι που δεν της ηταν γνωριμο..σταθηκε και κοιταξε τριγυρω...δεν μπορεσε όμως να καταλάβει απο που ήταν αυτος ο θορυβος και συνέχισε το δρόμο της !Ηταν λιγο τρομαγμένη αλλά ενιωθε οικεία μεσα στο δάσος...είχε φίλους τα ζώα που την αγαπούσαν κι ετσι πηγε σπιτι της και ξαπλωσε να κοιμηθει!Κοιμηθηκε βαθια και ειδε ομορφα ονειρα,αλλα μυστηρια..ηταν στη λιμνη και οι φιλοι της τα ζωα της κρατουσαν συντροφια οταν ξαφνικά ακουσε παλι εκεινον τον περιεργο θορυβο! Γύρισε και πίσω της είδε το αηδόνι...αμίλιτο μα συνεχώς πίσω της ..γιατί δεν κελαιδά ...γιατι δεν τραγουδά....τι θέλει ...τι γυρεύει; Κομπιασε για μια στιγμη, αλλα δεν αντεξε και ρωτησε.. Τι θελεις αηδονακι μου;; Τι γυρευεις;;; Και το αηδονι απαντησε... " Μεσα στο δασος το πυκνο. διπλα σε αυτην την λιμνη, ψαξε να βρεις το μυστικο, αγνωριστη να γινεις "
Της φάνηκαν περίεργα τα λόγια του αηδονιού. Τι να εννοούσε άραγε; σκεφτόταν. Υπάρχει κάτι μέσα στο πυκνό δάσος, δίπλα σε μια λίμνη που αγνώριστη θα με κάνει, μονολογούσε, μα το δάσος το ξέρω, σκέφτηκε, που να είναι αυτή η λίμνη; Πρέπει να πάω να την βρω, και αποφασισμένη σηκώθηκε και ξεκίνησε για το δάσος.... Καθώς περπατούσε απογοητευόταν που δεν έβρισκε τίποτα και γινόταν και πάλι θλιμμένη. Μα ξάφνου βλέπει μπροστά της να ξεπροβάλει μια όμορφη πριγκίπισσα. Η μικρή Μαργαριταρένια θαύμασε για λίγο την ομορφιά της και γοητευμένη την ρώτησε... "ποια είσαι και γιατί βρέθηκες στο δρόμο μου;" " Με λένε πριγκίπισσα Καραμελένια" απάντησε με χαμόγελο "και το κάστρο μου βρίσκεται σε μια μακρινή χώρα στην άκρη του χάρτη στη χώρα του "Όσο ποτέ ξανά". Η θέση που έχω φτιάξει το κάστρο μου, μου δίνει τη δυνατότητα να βλέπω αν χαμογελάς...
Όταν είσαι λοιπόν σκεπτική και δεν χαμογελάς εγώ θα στέλνω το πολύχρωμο σύννεφο μου γεμάτο χρυσόσκονη που με μιας θα σε γεμίζει με χαμόγελα και αισιοδοξία! " Με αυτα τα λογια η πριγκιπισσα Καραμελενια εξαφανιστηκε ,αφηνοντας πισω της ενα τεραστιο συννεφο απο χρυση σκονη....Η μικρη Μαργαριταρενια δεν μπορουσε να πιστεψει την πριγκιπισσα ... Μα ειναι δυνατον, σκεφτηκε , να με βλεπει απο τοσο μακρια;;; Και ποια ειναι αυτη η χωρα του ¨ Οσο ποτε ξανα¨; Τι μαγικες δυναμεις μπορει να εχει αυτο το πλυχρωμο συννεφο;; Μπααα σκεφτηκε .... μαλλον θα το ονειρευτηκα... Πολλα περιεργα συμβαινουν σε αυτο το δασος.. Μακαρι να ημουν τοσο ομορφη οσο αυτη!!! Μακαρι να μπορουσα να εχω εστω και λιγο απο την ομορφια , την χαρη και το ναζι της ....Και ετσι σκεπτικη και προβληματισμενη συνεχισε τον δρομο της......Δεν μπορούσε πραγματικά να καταλάβει τί μυστικό είχε αυτό το δάσος ! Μόλις έβγαινε απο αυτό όλα ήταν καθημερινά ....όταν περπατούσε μέσα σε αυτό ,η μαγεία του την περικύκλονε ζεστά ,στην αρχή την τρόμαζε αλλά μετα την γοήτευε! Περπατούσε ,περπατούσε στα μονοπάτια του δάσους που ήταν γνώριμα σε αυτήν .Μα για μια στιγμή ,σε ένα λεπτό τα βήματα της χάθηκαν απο τα γνωστά της μονοπάτια .Βρέθηκε σε ένα μέρος που ούτε το είχε δεί ξανα ,ούτε το είχε περπατήσει .Μα βρισκόταν στο δάσος της , στο τόσο γνώριμο δικό της δάσος ...Ηταν χαμένη στη μαγεία όλου αυτού που της συνέβενε.Ενα δάσος μέσα στο δάσος της , μια λίμνη μέσα στο δάσος της ....μας πως ήταν δυνατόν ,είχε περάσει απο εκεί αμέτρητες φορές ποτέ της δεν το είχε ματαδεί το μέρος τούτο .Μια λίμνη όνειρο ,ένα μέρος μαγικό. Μια ομορφιά απερίγραπτη. Αμέσως στο μυαλό της ήρθε η λίμνη που έψαχνε ....ναι αύτη θα είναι που θα με κανει όμορφη . Χωρίς να χάσει λεπτό ,αρχισε να τρέχει να φτάσει κοντα στο νερό .Όσο κοντά φαινόταν τόσο μακριά της ήταν . Ετρεχε ,έτρεχε ....μα η λίμνη απομακρυνόταν αντι να πλησιαζει κοντά της . Τότε το αηδόνι εμφανίστηκε μπροστά της και της λέει για να φτάσεις κοντά της θα πρέπει να βρείς το λουλούδι του δάσους τούτου !!Το λουλούδι..... αναρωτήθηκε, μα πως να είναι,τι φύλλα να έχει μικρά μεγάλα,πλατιά στενά,και τι χρώμα έχει, κόκκινο,κίτρινο,άσπρο,είναι κοντό ,ψηλό, είναι όμορφο ,ήταν τόσο κοντά της που δεν το έβλεπε. Δεν το έβλεπε γιατι πολύ απλά το λουλούδι δεν ήταν άλλο από το λουλούδι της ψυχής της, μιας ψυχής όμορφης, αγνής και αθώας, όπως η ψυχή κάθε παιδιού, άσχετα από που προέρχεται... αν είναι λευκό, μαύρο ή κιτρινο, άσχετα αν ειναι όμορφο ή άσχημο! Είναι ΠΑΙΔΙ κι αυτό ειναι το πιο όμορφο! Η παιδικότητα ειναι το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου κι αυτο η Μαργαριταρένια δεν μπορούσε να το δει, γιατί κανένα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της αγάπης και της χαράς που μπορει να προσφέρει, παρά μόνο εαν του δείξεις το δρόμο... το δρόμο της αγάπης που κάθε παιδι αξίζει να πάρει!
Ποιός όμως θα δειξει στη μικρή Μαργαριταρένια αυτό το μονοπάτι; Ποιος θα την κανει να νιώσει ποσο σημαντίκη είναι;Η Μαργαριταρένια πίστευε πως η εξωτερική της εμφάνιση ήταν τα πάντα , όμως δεν μπορούσε να καταλάβει πως η ομορφιά των ανθρώπων ,βρίσκεται στην ψυχή και στην καρδιά . Αν μέσα μας είμαστε καλά και η ψυχή μας είναι αγνή και όμορφη τότε όταν κοιταχτούμε στο καθρέπτη σίγουρα θα δούμε τον πιο όμορφο ανθρωπο που υπάρχει ! Η μικρή Μαργαριταρένια ήταν πολυ όμορφη γιατι η καρδιά της ήταν ανεκτίμητη !Η ψυχή της ήταν το ποιο όμορφο λουλουδι εκείνου του μαγικου δάσους!

Posted in: Παραμύθια