Τα παραμύθια της γιαγιάς !!!!

Κάποτε σε μια άλλη εποχή , που η ζωή ήταν απλή...ήταν ένα μαγευτικό πρωινό,όπου τα κελαηδίσματα των πουλιών και οι ήχοι της φύσης προιδέαζαν μια υπέροχη και αποκαλυπτική ημέρα για την Ειρήνη
....το κορίτσι αυτό καθόταν στην βεράντα του σπιτιού της εκείνες τις πρωινές ώρες.Καθόταν χαλαρά στην κούνια της βεράντας της και αναπολούσε το παρελθόν.Τότε της ήρθαν στο νου κάποια παραμύθια που της έλεγε η γιαγιά της.Μιλούσαν για ένα μακρυνό βασίλειο ανάμεσα σε δύο ποτάμια που στην κορυφή του λόφου δέσποζε ένα πανέμορφο κάστρο,επιβλητικό και αγέρωχο!Ενα μικρό ποτάμι κυλούσε δίπλα και διάφορα ζωάκια όπως κάτι πανέμορφα ελαφάκια έσβηναν την δίψα τους τους καλοκαιρινούς μήνες με το γάργαρο νερό! Ήταν όλοι τόσο ήρεμοι κ τόσο ευτυχισμένοι μαζι,μεχρι που ηρθε στο μαγεμενο δασος μια ομορφη νεραιδα για να αναστατωση τους παντες και τα παντα με την αγαπη και τη σοφια που ειχε...Η νεράιδα, λοιπόν, εκείνη με το μαγικό ραβδί της στάλαξε χρώματα και μελωδίες σε όλη εκείνη την παραμυθένια πολιτεία, εκτός από το κάστρο που ήταν μέσα και έξω με ασπρόμαυρα χρώματα, λόγω κάποιας παλιάς κατάρας..Ο ουρανός γέμισε χρώματα και όλα έδειχναν τόσο μαγικά ,τόσο όμορφα .Η νεράιδα χαμογέλασε και ξαφνικά ένα φως της έδειξε το ασπρόμαυρο κάστρο σαν κάτι να ήθελε να της πει.Τα μάτια της καθώς πλησίαζε, έλαμπαν όλο και πιο πολύ και η καρδια της χτυπούσε δυνατά.Η θέα του ασπρόμαυρου πύργου την τρόμαζε αλλά η όμορφη νεραιδούλα ηθελε να ανακαλύψει το μυστικό του και να του δώσει πάλι πίσω χρώμα και ζωή.Όσο πλησίαζε τόσο ένιωθε την καρδιά της να χτυπά όλο και πιο δυνατα και ένιωθε εναν παγωμένο αέρα να διαπερνά το σώμα της. Όμως πείσμωσε κι όλας. Δεν μπορεί όλο το μέρος να είναι γεμάτο χρώματα και αρώματα και τούτη εδώ η γωνιά με το κάστρο να είναι μαύρη και σκοτειβή,σκέφτηκε. Τότε λοιπόν με τα δυο της χέρια έσπρωξε και άνοιξε την πόρτα του κάστρου.......σύγκρυο !!...και δέος...είναι ο πύργος του χαμένου βασιλιά ...εδώ στην κοιλάδα των ανθρώπων ...μμμμ....είχε ακούσει ιστορίες για τον δίκαιο βασιλιά του κόσμου. Λες να ήταν αυτή !!!!!Κοιτάζοντας το πορτραιτο στον τοίχο, κοιτάζοντας την κόκκινη βελούδινη στολή να αγκαλιάζει το όμορφο γαλήνιο πρόσωπο αυτού του νέου...βάλθηκε να ενθυμηθεί ...αλλά τίποτα....παρόλο που οι νεράιδες γνωρίζουν τα μυστικά του κόσμου των ανθρώπων....θα θυμηθώ μονολογούσε κουνώντας το ραβδακι της γεμιζοντας λάμψη το χώρο γύρω της.....Όλα γύρω της μουντά και η σκόνη χιλιετιών δημιουργούσε στην ατμόσφαιρα δυσφορία και στην αναπνοή...παρόλο που οι νεράιδες δεν έχουν τέτοια θέματα.....έμεινε εκεί κλεισμένη με την άχρονη ύπαρξή της να βάλει τάξη .....σιγά-σιγά το κάστρο άρχισε να λαμπυρίζει ο΄πως νωρίτερα τα δικά της μάτια απο εκείνο το φως.... μια επιγραφή κόκκινη με χρυσά γράμματα "ΚΟΚΚΙΝΑΚΗΣ"....στο γραφείο ένα ημερόλόγιο.... μμμμ....θα το αναγνώσω όταν όλο το κάστρο λάμψη και η καρδιά της σκυρτούσε, όπως μπορεί να σκυρτεί η καρδιά μιας νεράιδας......Οι άνθρωποι της κοιλάδας αναρωτιόντουσαν αλλά κανείς δεν τολμούσε να πάει σε εκείνο το άβατο, χρόνια τώρα απο γενια σε γενια κανείς δεν μιλούσε για αυτό φερόντουσαν λες και δεν υπήρχε, έτσι ώσπου κι εκείνη η αλήθεια που είχε στοιχειώσει το κάστρο ήταν πια στη λήθη. Μια φωνή ακούστηκε ΠΙΣΤΗ κι ενα μικρό δαχτυλακι εδειχνε ψηλά στον αιθέρα που η σοφή νεραιδα κουνόντας το μαγικό ραυδακι της ειχε γραψει με αστρόσκονη....πίστη....πιστη πιστη....ένας ψίθυρος αρμονικός αρχισε να απλωνεται και το ασπρομαυρο, χρωμα και φως εγινε....η πιστη του δικαίου... βασιλιά=ανθρώπου ακούστηκε η φωνή της νεραιδας και ολη η πλαση καταλαγιασε να την ακουσει...η πιστη στο μέγα νόμο του σύμπαντος που διαπερνά όλες τις διαστάσεις της δημιουργίας κι εσύ άνθρωπε αμφισβήτησες με το λόγο σου και τις πράξεις σου.... βρές την αλήθεια μέσα σου και ο "βασιλιάς¨" σου θα επιστρέψει....και πέταξε μακριά στη νεραιδοχώρα ...εφυγε πλημμυρισμένη απο αγάπη κι έχοντας την πίστη οτι ο νεαρός με το γαλήνιο πρόσωπό θα βρει το δρόμο του γυρισμού και το βασιλιό του λαμπερό όπως του πρέπει και ισως μια μέρα μαζί με άλλες νεραιδες να τον επισκεφθεί ....τώρα ήθελε να χορέψει...να χορέψει ...και να μοιραστεί αυτά που συνάντησε στην κοιλάδα των ανθρώπων με τις άλλες νεράιδες ...Κι εφτασε στο ποταμι,αυτο που περνουσε διπλα απο το λαμπερο τωρα καστρο και συναντησε τις νεραιδες.Mε λαχτάρα τις αγκάλιασε και άρχισε να χαμογελά.Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που στριφογυρνούσε αρκετή ώρα και χόρευε γεμάτη ζωντάνια.Εκείνες τη κοιτούσαν χωρίς να την σταματήσουν .Ξαφνικά η όμορφη νεραιδούλα σταμάτησε να χορεύει,κοίταξε τον ουρανό και είδε το πρόσωπο του νεαρού βασιλιά .Τα μεγάλα πανέμορφα μάτια της είχαν βουρκώσει.Ήταν τόσο όμορφος και τόσο φωτεινός.Ποτέ δεν θα ξεχνούσε αυτό το πρόσωπο.Τα δάκρυα απο τα μάτια της ήταν γεμάτα χρώματα που έπεφταν στο έδαφος και χρωμάτιζαν τα πάντα.Υπέροχα λουλούδια άρχισαν να ξεπροβάλουν και σε ένα απο αυτά είδε το κάστρο και απο πάνω του ένα μεγάλο ουράνιο τόξο.Η κατάρα είχε χαθεί για πάντα και η νεραιδα τώρα πια είχε εκπληρώσει το σκοπό της .Ευχαριστωωωωωω άκουσε μια φωνή απο ψηλά θα σε θυμάμαι για πάντα νεραιδα μου γλυκιά.Έχε πίστη Βασιλιά μουυυυ του φώναξε.Οι νεραιδούλες οι φίλες τις χαρούμενες και αυτές την έπιασαν απο το χέρι και αρχισαν όλες μαζί να χορεύουν και να τραγουδούν..Κι εφτασε στο ποταμι,αυτο που περνουσε διπλα απο το λαμπερο τωρα καστρο και συναντησε τις νεραιδες.Mε λαχτάρα τις αγκάλιασε και άρχισε να χαμογελά.Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη που στριφογυρνούσε αρκετή ώρα και χόρευε γεμάτη ζωντάνια.Εκείνες τη κοιτούσαν χωρίς να την σταματήσουν .Ξαφνικά η όμορφη νεραιδούλα σταμάτησε να χορεύει,κοίταξε τον ουρανό και είδε το πρόσωπο του νεαρού βασιλιά .Τα μεγάλα πανέμορφα μάτια της είχαν βουρκώσει.Ήταν τόσο όμορφος και τόσο φωτεινός.Ποτέ δεν θα ξεχνούσε αυτό το πρόσωπο.Τα δάκρυα απο τα μάτια της ήταν γεμάτα χρώματα που έπεφταν στο έδαφος και χρωμάτιζαν τα πάντα.Υπέροχα λουλούδια άρχισαν να ξεπροβάλουν και σε ένα απο αυτά είδε το κάστρο και απο πάνω του ένα μεγάλο ουράνιο τόξο.Η κατάρα είχε χαθεί για πάντα και η νεραιδα τώρα πια είχε εκπληρώσει το σκοπό της .Ευχαριστωωωωωω άκουσε μια φωνή απο ψηλά θα σε θυμάμαι για πάντα νεραιδα μου γλυκιά.Έχε πίστη Βασιλιά μουυυυ του φώναξε.Οι νεραιδούλες οι φίλες τις χαρούμενες και αυτές την έπιασαν απο το χέρι και αρχισαν όλες μαζί να χορεύουν και να τραγουδούν....Ετσι λοιπόν η Είρηνη μεγάλωσε ...με τόσο όμορφα παραμύθια απο τη γιαγιά της ,που δεν είχαν τελειωμό...ταυτίστηκε με αυτά ,έγινε νεράιδα, αλλές φορές γινόταν πριγκίπισσα αλλά αυτό που της άρεσε πιο πολύ ήταν εκείνο το παραμύθι με το ούρανιο τόξο ! Μα πόσα χρώματα είχε της γιαγιας της το ουράνιο τόξο ..πόση μαγική χρυσόσκονη πασπάλιζε απο εκεί ψηλά και γέμιζε τη γή.....Αποφάσισε λοπόν εκείνη την ιδιαίτερα αποκαλυπτική ημέρα να ζήσει την ζωή της με χρώματα όπως του ουράνιου τόξου και να ζήσει υπέροχες εμπειρίες.Γνώριζε από τα παραμύθια της γιαγιάς της ότι ό,τι θέλουμε με όλη μας την ψυχή...μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε.Γνώριζε επίσης ότι κάθε πρόκληση που θα αντιμετώπιζε θα την χειριζόταν με ηρεμία και πίστη,οτι όλα έχουν ένα τέλος και ότι πάντα γίνεται το καλύτερο....Και οπως ολοι ξερουμε, τα παραμυθια εχουν παντα ενα ωραιο τελος. Ο νεαρος βασιλιας μαγευτικε απο την ομορφια της νεραιδας και απο τοτε εζησαν μαζι ευτιχισμενα μεχρι το τελος...Η Είρηνη όλη τη ζωή της έζησε μέσα στα παραμύθια της γιαγιάς , με ανθρώπους φανταστικούς , με πλασματα που ζουν μόνο στα παραμύθια , έτσι πορεύτηκε στη ζωή της με μια σκεψη ...ότι όλα έχουν πάντα ένα αίσιο τέλος ...και ζήσαν αυτή καλά και εμείς καλύτερα , αυτό για την Ειρήνη ήταν ο στόχος της ζωής της . Οτι και αν εμφανιζόταν στο δρόμο της ζωής της το έφερνε στα μέτρα της και πάντα το τέλος της κάθε ιστορίας , απόφασης , πράξης της ήταν και εμείς καλύτερα ...Με τη δύναμη και τη πίστη της ψυχής της όλα τα κατάφερνε στο τέλος και έτσι έζησε αυτή καλά και εμείς σίγουρα πολύ καλύτερα !

Posted in: Παραμύθια